مروری بر توسعه فضای آسانسور ها

تلاش اولیه برای به حداقل رساندن فضای کف در تاسیسات آسانسور در ساختمان های بلند اساس ایده آسانسور دو طبقه بود که برای اولین بار در سال 1932 آزمایش شد.فروش آسانسور در هر آسانسور شامل دو کابین بود که یکی بالای دیگری نصب شده بود و به عنوان یک واحد عمل می کرد و در هر ایستگاه دو طبقه را ارائه می داد. این تکنیک به طور فزاینده ای در حال استفاده است.
آسانسورهای خودکار دوطبقه در ساختمان تایم لایف، شیکاگو، در سال 1971 کار می کردند، و تاسیسات در برج جان هنکاک، بوستون. ساختمان شرکت استاندارد اویل (ایندیانا)، شیکاگو؛ و بانک تجارت سلطنتی کانادا، تورنتو، در سال 1971 در دست ساخت بودند.
آسانسورهای مدرن در انواع مختلفی برای اهداف مختلف ساخته می شوند. علاوه بر عملیات حمل و نقل معمولی و مسافر، در کشتی‌ها، سدها و سازه‌های تخصصی مانند موشک‌اندازها استفاده می‌شود.بالابرهای سنگین و آسانسورهای نزول سریع در عملیات ساختمانی بلندمرتبه استفاده می شوند. عملاً همه آنها به‌وسیله کابل‌ها، نوارها و وزنه تعادل، توسط مکانیزم درام سیم‌پیچ (هنوز در بسیاری از آسانسورهای باری کم ارتفاع استفاده می‌شود) و یا توسط یک ترکیب الکتروهیدرولیک به حرکت در می‌آیند.کابل های متعدد (سه یا بیشتر) هم سطح کشش را با تراش و هم ضریب ایمنی را افزایش می دهند. خرابی کابل نادر است.

موتور محرک معمولاً با جریان متناوب برای سرعت های پایین تر و جریان مستقیم برای سرعت های بالاتر کار می کند.در موتور جریان مستقیم، با تغییر قدرت میدان ژنراتور جریان مستقیم، و با تنظیم اتصال مستقیم آرمیچر ژنراتور با آرمیچر موتور محرک، سرعت تغییر می‌کند.برای آسانسورهای پرسرعت، از چیدمان بدون چرخ دنده استفاده می‌شود که معمولاً کابل‌ها دو بار به دور نوار پیچیده می‌شوند.آسانسور کششی ممکن است ارتفاع نامحدودی داشته باشد، با این حال، بالا آمدن بیش از 100 فوت به طناب های جبرانی نیاز دارد - یعنی طناب هایی از پایین کابین تا پایین وزنه تعادل. با بالا آمدن ماشین، وزن طناب جبران کننده به ماشین منتقل می شود و با پایین آمدن آن، مقدار بیشتری به وزنه تعادل منتقل می شود و بار روی ماشین محرک تقریباً ثابت نگه داشته می شود (تصویر را ببینید).